به گزارش «کالاخبر» به نقل از فلزات آنلاین ، اقتصادهای نوظهور و توسعه‌یافته، در حال تجربه روند کاهشی در تولید صنعتی خود هستند. اهمیت این بخش در طول زمان، در درآمدهای ملی، کم و کمتر می‌شود.
در سال ۱۹۸۰، ۳۹.۹ درصد از ارزش‌افزوده تولید ناخالص داخلی چین، مربوط به تولید صنعتی بود. این میزان در سال ۲۰۰۰، به کمتر از ۳۵ درصد رسید و در سال ۲۰۱۸، ۲۹.۴ درصد شد.
در انگلستان نیز با سرعتی بیشتر از دیگر کشورها، حدود ۴۰ سال پیش سهم تولید صنعتی، ۲۴.۶ درصد بود؛ اما در سال ۲۰۰۰ به حدود ۱۵ درصد رسید و در سال ۲۰۱۸، .۰.۸ درصد شد.
صندوق بین‌المللی پول، از بین رفتن مشاغل صنعتی را یکی از دلایل اصلی ناآرامی‌های مردمی در کشورهای توسعه یافته می‌داند؛ چرا که از بین رفتن مشاغلی با درآمد مناسب برای کارگرهایی با مهارت‌های پایین و متوسط، باعث بدتر شدن نابرابری در جهان شده است.
پایگاه داده‌پردازی استاتیستا دراین‌باره اشاره می‌کند: از بین رفتن مشاغل تولیدی، آثار ویرانگری بر روی مناطقی دارد که برای چند دهه، وابسته به مشاغل خاص بوده‌اند. همچنین از طرفی دیگر، افزایش روند اتوماسیون، مشاغل جدیدی خلق می‌کند؛ اما این مشاغل خارج از مناطق صنعتی هستند و هیچ‌وقت هم به آن‌ها نمی‌رسند. در کشورهای در حال توسعه، کارگران از مشاغل کشاورزی به سمت صنعت خدمات رفته‌اند که به نوعی اشتغال در بخش تولیدی محسوب می‌شود.
اگرچه بخش در حال رشد خدمات، نشان‌دهنده ثروتمندتر شدن یک کشور است اما برای کارگرهایی که از بخش تولید صنعتی به صنعت خدمات می‌روند، اوضاع چنین نیست.
بر اساس این گزارش، نابرابری حقوق بین بخش‌های مختلف اقتصادی، با سرعتی بسیار بیشتر از نابرابری حقوق در یک بخش اقتصادی در حال رشد است.
ارسال نظر